Mit o Orfeuszu i Eurydyce. Inscenizację wystawili uczniowie klasy szóstej pod kierunkiem pani Iwony Majewskiej. Mit o pięknych kochankach- Orfeuszu i Eurydyce- działa na wyobraźnię wielu poetów, pisarzy i artystów. Historia Orfeusza i jego ukochanej jest przedstawieniem miłości silniejszej od śmierci, uczucia, które walczy nawet z ostatecznymi wyrokami losu. Do dziś dnia Ikar jest symbolem braku rozwagi i marzenia, które doprowadziło do zguby i śmierci. Mit ten w ciągu lat nie traci swej popularności i funkcjonuje w kulturze europejskiej. Jest przytaczany jako uniwersalny przykład nierozwagi i młodzieńczego idealizmu prowadzącego do tragicznego rozwiązania. Szablon:Infobox Eurydyka (także Eurydike, gr. Εὐρυδίκη Eurydíkē, łac. Eurydice) – w mitologii greckiej driada, córka Apollina. Uchodziła za żonę Orfeusza. Zmarła od ukąszenia jadowitego węża. Orfeusz wybłagał u Hadesa jej powrót na ziemię, lecz – wbrew zakazowi – obejrzał się i utracił swą żonę na zawsze. Mit o Eurydyce i Orfeuszu był wielokrotnie Tragiczny związek - mit o Orfeuszu i Eurydyce Orfeusz, zgodnie z najbardziej znanym wariantem mitu, przekazanym przez pisarzy Starożytności, otrzymał lirę od samego Apollona, nauczył się gry na niej dzięki Muzom i Hermesowi - wynalazcy tego instrumentu. Mit o Orfeuszu i Eurydyce jest przepiękną historią o głębokiej, silniejszej niż śmierć miłości małżeńskiej, która rzuca wyzwanie wszechwładczym bogom i wyrokom przeznaczenia. Kiedy zmarła jego żona, bez wahania zszedł za nią do Hadesu. . Streszczenie Minos był królem Krety. Jego sława i potęga objęła całą Grecję. Bogowie ukarali go jednak dzieckiem-potworem. Był nim Minotaur, pół byk, pół człowiek. O tym dlaczego spotkał go taki los, dowiecie się z mitu o Dedalu i Ikarze. Siejący postrach na całej wyspie, Minotaur, został uwięziony w potężnym labiryncie, z którego nie sposób było się wydostać. Budowniczym owego labiryntu był Dedal. Kreta była wówczas najpotężniejszym państwem Hellady. Podległe jej Ateny musiały co roku wysyłać na Kretę haracz w postaci 7 dziewcząt i 7 chłopców, które przeznaczone były na pożarcie przez Minotaura. Władcą Aten był Ajgeus. Jego syn, Tezeusz, postanowił udać się na Kretę i zgładzić potwora. Ajgeus poprosił syna, aby w drodze powrotnej rozpiął odpowiedni żagiel w zależności od powodzenia wyprawy. I tak, jeśli udałoby mu się zgładzić Minotaura, miał rozpiąć czerwony żagiel, a jeśli nie – czarny. Młodzieniec popłynął na Kretę, gdzie poznał córkę króla Minosa, Ariadnę, która od razu się w nim zakochała. Dziewczyna wiedziała, że z labiryntu nie da się wyjść i postanowiła pomóc Tezeuszowi. Podarowała mu kłębek nici, którego początek kazała przywiązać do wejścia labiryntu. Tezeusz wyruszył w głąb labiryntu w poszukiwaniu potwora, zaznaczając jednocześnie drogę, rozwijaną nicią. W końcu napotkał Minotaura i po ciężkiej walce zabił go. Tylko dzięki rozwiniętej nici udało mu się wyjść z labiryntu. Stąd wziął się popularny związek frazeologiczny – nić Ariadny – który oznacza sposób wyjścia z beznadziejnej sytuacji. Tezeusz stał się bohaterem, gdyż wyzwolił Kretę od morderczego stwora. W glorii chwały wyruszył w drogę powrotną, zabierając ze sobą Ariadnę, którą planował poślubić. Nie do końca wiadomo, co stało się po drodze, że Tezeusz porzucił śpiącą Ariadnę na wyspie Naksos. Tam Ariadnę spotkał Dionizos wraz z towarzyszącymi mu menadami. Zakochał się on w księżniczce i poprosił ją o rękę. Porzucona kochanka Tezeusza została małżonką boga wina i ślub odbył się na tej samej wyspie Naksos, która swym kształtem przypomina liść winnej latorośli. Tymczasem Tezeusz wracał do Aten, lecz zapomniał o prośbie ojca i zamiast czerwonego, rozpiął czarny żagiel. Ajgeus widząc z oddali statek z czarnymi żaglami był pewien, że syn zginął i z rozpaczy rzucił się ze skały do morza. Pamięć tego dnia święcono podczas Oschoforiów, dokładnie odtwarzając dwojaki nastrój uroczystości: żałobny z powodu śmierci Ajgeusa i radosny z powodu szczęśliwego powrotu Tezeusza. Mit o Orfeuszu i Eurydyce przypomina nam, że miłość trwa pomimo wszelkich przeszkód, nawet sama śmierć nie może jej przeszkodzić. Kiedy ktoś naprawdę kocha, jest w stanie pójść do piekła w towarzystwie i Eurydyka to mit, który mówi nam o miłości, która może wyjść poza śmierć. Mówi się, że Orfeusz był istotą wyjątkową, synem Apolla, boga muzyki i sztuki, oraz Kaliope, znanej również jako Clio, muza poezji. To pochodzenie dało Orfeuszowi szczególny dar, mianowicie nauczył się tworzyć muzykę od samego Apolla, swojego ojca. Potrafił rozwinąć takie mistrzostwo, że sam Apollo dał mu swoją lirę, jako symbol rodzicielskiej miłości. Lira była zrobiona przez Hermesa ze skorupy żółwia. Mówi się, że Orfeuszowi potrafił interpretować najpiękniejsze melodie, jakie kiedykolwiek słyszano na Ziemi. Ale jak spotkali się Orfeusz i Eurydyka?Jego talent był tak wielki, że bogowie i śmiertelnicy byli poruszeni do płaczu, gdy go słuchali. Nawet najdziksze stworzenia stawały się potulnymi stworzeniami, kiedy muzyka Orfeusza ich „oczarowywała”. Był także bardzo kochliwy, dopóki nie poznał nimfy Eurydyki. „Kiedy mój głos zamilknie w śmierci, moje serce będzie nadal do ciebie mówić”. -Rabindranath Tagore- Orfeusz i EurydykaOrfeusz prowadził nieuporządkowane i pełne przygód życie awanturnika. Z tego właśnie powodu zaoferował, że będzie towarzyszył Argonautom w ich wyprawie w poszukiwaniu Złotego się, że uratował tę wyprawę, kiedy syreny swoimi pieśniami chciały doprowadzić do zguby żeglarzy. Syreny oczarowywały żeglarzy swym śpiewem i doprowadzał do tego, że rzucali w morze, gdzie byli pożerani przez te demoniczne tej okazji Orfeusz wykorzystał swój talent. Kiedy syreny zaczęły śpiewać, uczynił to samo przy pomocy swojej liry. Jego muzyka była znacznie piękniejsza niż śpiew syren i udało mu się zagłuszyć ich brzmienie. Tylko jeden z żeglarzy uległ urokowi syren i stracił życie w tej wyprawie Orfeusz i Eurydyka wreszcie się spotkali. Eurydyka była bardzo piękną nimfą. Pewnego dnia Orfeusz zobaczył jej postać odbijającą się w wodzie i natychmiast poczuł, że umiera dla niej z końcu udało mu się sprawić, że nimfa odwzajemniła tę miłość. Eurydyka zakochała się w nim bez pamięci. W efekcie Orfeusz i Eurydyka pobrali się i żyli namiętną i całkowicie odwzajemnioną EurydykiPomimo faktu, że Orfeusz i Eurydyka mieszkali bardzo szczęśliwi w swoim pałacu, ona nie zapomniała, że ​​jest nimfą. Nie mogła więc przestać chodzić do lasu, by przebywać na łonie natury, której czuła się popołudnia poszła do lasu, zgodnie ze swoim zwyczajem, i zobaczyła myśliwego ścigającego bezbronnego jelonka. Pomogła mu uciec, wywołując tym gniew powiedział, że wybaczy przestępstwo, o ile nimfa zgodzi się go pocałować. Ona jednak odmówiła. Orfeusz i Eurydyka byli szczęśliwą parą i nie zamierzała ryzykować tego szczęścia tylko ze chciał ją zmusić do pocałunku i wtedy Eurydyka rzuciła się do ucieczki. Podczas swojego biegu nadepnęła na głowę śpiącego węża i ten ją ukąsił. Nimfa zmarła na miejscu. Kiedy Orfeusz dowiedział się o śmierci swojej żony, popadł w rozpacz. Potem postanowił udać się do królestwa śmierci, aby wyrwać swoją żonę z ze swojej liry i pięknej piosenki, udało mu się namówić Charona, żeglarza oraz Wielkiego Cerbera, strażnika wejścia do podziemi, aby zaprowadzili go tam, gdzie była Persefona, królowa piekieł. Ona także była poruszona jego na zawszeW końcu Persefona pozwoliła Orfeuszowi przywrócić swoją ukochaną do życia. Postawiła jednak pewien warunek. Podczas podróży Orfeusz musiał iść z przodu, a Eurydyka za nim. Nie mógł na nią spojrzeć, dopóki słońce nie oświetliło ich w pełni, poza podziemnym zgodził się, ale nie miał pewności, czy Persefona za nim nie pójdzie. Bał się, że idzie za nim demon, a nie jego ukochana w końcu opuścił grotę, nie mógł się oprzeć i odwrócił, by spojrzeć. Eurydyce zabrakło jedynie, aby Słońce oświetliło jej jedną stopę. Mimo to zniknęła mu z oczu i na zawsze umarła. Orfeusz doznał tak wielkiego bólu, że stworzył nadzwyczaj piękną i wzruszającą dźwięki sprawiały, że ​​nawet bogowie płakali. Nawet tak kapryśne istoty jak Bachantki zakochały wie w nim, ale Orfeusz nie poddał się ich próbom zemście Bachantki zabiły nieszczęsnego kochanka i rozrzuciły jego szczątki po całym świecie. Pozwoliło to jednak na ponowne zjednoczenie Orfeusza i Eurydyki w świecie podziemnym. Tym razem mogli być razem już na zawsze. Od tego czasu nadal można usłyszeć piękne melodie płynące przez łąki i może Cię zainteresować ... Hades - syn Kronosa i Rei, władca królestwa umarłych. Jest wzruszony grą Orfeusza i zgadza się na powrót Eurydyki do życia. Stawia jednak jeden warunek, którego lutnista nie wypełnia.

mit o orfeuszu i eurydyce parandowski